Afscheidstour Barrelhouse onderbroken door hartoperatie Johnny Laporte

Afscheidstour Barrelhouse onderbroken door hartoperatie Johnny Laporte

Vrijdagmorgen 27 september is het zover, dan word ik geopereerd in het OLGV Oost in Amsterdam. De operatie kan niet langer worden uitgesteld, hoorde ik laatst van de chirurg: ‘De aandoening is levensbedreigend!’

WAT ERAAN VOORAF GING

"De aorta is bij de wortel ernstig verwijd en je hebt een lekkende hartklep... maar het is te verhelpen hoor." Dat kreeg ik begin juni van de cardioloog te horen. Ik was teleurgesteld, niet zozeer door zijn mededeling, maar door iets moois waarvan ik misschien moest afzien. Ergens in mei had ik een mooie trip geboekt, twee maanden naar Sumatra... in mijn eentje! Tickets, hotels en guesthouses, alles was geboekt. Ik wilde de plekken bezoeken waar ik over geschreven had in Zwijgen Zweeg Gezwegen, en ik wilde de Sumatraanse natuur en cultuur opsnuiven. Ik wilde in die tijd, juli en augustus, een nieuw verhaal waar ik mee bezig was afmaken - ik had al meer dan vijftigduizend woorden geschreven! Ik zou daar een eenvoudige akoestische gitaar aanschaffen om daar te componeren voor een volgend album.

DOOR GUUS KWAM IK BIJ DE CARDIOLOOG TERECHT

Begin juni kreeg Guus twee keer relatief kort achter elkaar een hartaanval. Hij heeft daar vier stents aan overgehouden. Zijn toestand is nu redelijk, maar herstel gaat moeizaam. Guus woont sinds een paar jaar in Frankrijk, vlak bij de Pyreneeën. Iedere keer als we met Barrelhouse optraden, vloog hij heen en weer. Dat was zeer stressvol en vermoeiend... dat heeft hem de das omgedaan.

Johnny Laporte

Hartaandoeningen zitten bij ons in de familie. Mijn vader was 52 toen hij eraan overleed, en mijn andere broer is al 20 jaar hartpatiënt. Na Guus’ eerste hartaanval vonden hij, zijn vrouw Mickey en natuurlijk ook het thuisfront dat ik, voordat ik naar Sumatra ging, het moest laten controleren of ik ook iets had. Zelfs toen ik wist dat het mis was, wilde ik gewoon naar Sumatra vertrekken op 30 juni. Na dagenlang aarzelen, twijfelen en paniekaanvallen, heb ik drie dagen voor vertrek mijn Sumatraanse avontuur geannuleerd. Daarvoor in de plaats kwam een traject van ziekenhuisbezoeken, waar verschillende onderzoeken plaatsvonden: echo's, CT-scans, slokdarm-echo, hartkatheterisatie...etc.

Het was de chirurg van het OLVG die de ernst van de situatie doorzag. Onmiddellijk toen hij mijn dossier onder ogen kreeg, nam hij contact met mij op voor een gesprek. Hij legde stapsgewijs uit wat er aan de hand was en liet de ernst en urgentie doorschemeren. Ik begon tijdens dat gesprek nog te sputteren over een aantal belangrijke optredens die in de agenda stonden. Die optie was mogelijk, maar dan zou hij me ter bescherming platspuiten met medicijnen zodat ik als een zombie rond zou lopen en zodoende niet kon spelen. Hij moest naar een congres en gaf me een week om erover na te denken. Zelf reserveerde hij de OK alvast op 27 september als optie. Ik ben blij met deze man.

Wat gaat hij doen? Met speciale mechanismen gaat hij het gehavende gedeelte van de aorta vervangen door een kunststof slagader en indien nodig vervangt hij de lekkende hartklep met een kunstklep. Dat allemaal door minimale opening van de borstkas, een techniek die vakmanschap vereist, ook voor het tien man/vrouw sterke team dat mee-opereert.

De afscheidstour van Barrelhouse wordt hierdoor onderbroken. Wat mij betreft betekent dat de optredens die er staan, veelal uitverkocht, worden doorgeschoven naar een later tijdstip afhankelijk van mijn herstel. Ik heb nu al onwijs veel zin om die optredens alsnog te kunnen/mogen doen.